Bizneset e vogla amerikane: S’do të zgjasim shumë me tarifat e Trump

Pronarët e bizneseve të vogla amerikane që varen nga importet nga Kina, janë bërë gjithnjë e më të dëshpëruar teksa shohin se inventari po pakësohet dhe kostot rriten, pasi administrata e presidentit Donald Trump vendosi tarifat për mallrat nga Kina deri në 145% në muajin prill.

Trump e zbuti qëndrimin javën e kaluar, duke thënë se ai priste që tarifat të bien ndjeshëm, por për bizneset e vogla që operojnë me marzhe minimale, kjo pasiguri shkakton paqëndrueshmëri të madhe dhe disa thonë se janë vetëm disa muaj larg mbylljes së plotë, transmetojnë mediat amerikane.

Prodhuesit e lojërave dhe lodrave janë veçanërisht të prekur nga tarifat, pasi shumica e tyre janë prodhuar në Kinë. WS Game, me qendër në Manchester-by-the-Sea, Massachusetts, është një biznes në pronësi familjare që prodhon versione më luksoze të lojërave të njohura si Monopoly, Candy Land dhe Scrabble.

Linja e tyre më e njohur e lojërave vjen në kuti që duken si libra të vjetër dhe shiten me pakicë për 40 dollarë. Lojërat e kompanisë ishin në listën e gjërave të preferuara të Oprah në vitin 2024 dhe u shitën në 14 mijë dyqane në të gjithë Amerikën e Veriut, nga zinxhirët e mëdhenj kombëtarë te dyqanet e vogla në pronësi të familjes, thotë pronari Jonathan Silva, babai i të cilit themeloi kompaninë në vitin 2000.

I gjithë prodhimi i lojërave WS zhvillohet në Kinë. Tarifat ndaluan rritjen që kishte zgjatur 25 vjet. Gjatë tri javëve të fundit, WS Game ka pasur tre kontejnerë me lojëra të përfunduara me vlerë 500 mijë dollarë. Ata humbën porositë nga tre prej klientëve më të mëdhenj amerikanë me një total 16 milionë dollarë.

“Si një kompani e vogël, ne nuk kemi hapësirën apo aftësinë për të lëvizur vetëm prodhimin”, tha Silva, i cili punëson 22 persona.

Ai thotë se doganat ia kanë prishur biznesin dhe e kanë çuar në prag të falimentimit dhe vlerëson se ka fonde edhe për katër muaj të tjerë.

Jeremy Rice është bashkëpronar i një dyqani dekorimi shtëpiak në Lexington, Kentaki, i specializuar në aranzhimet e luleve artificiale për shtëpinë. Rreth 90% e luleve që përdor kompania e tij prodhohen në Kinë.

Rice punon me dhjetëra furnizues. Më të mëdhenjtë prej tyre marrin përsipër një pjesë të kostos së detyrimeve doganore dhe pjesën tjetër ua kalojnë klientëve. Një furnizues rriti çmimet 20% dhe një tjetër 25%. Por Rice pret që furnizuesit më të vegjël të rrisin çmimet edhe më shumë.

“Shtëpia ofron lule artificiale të rangut të mesëm. Një kokë e madhe lulebore, për shembull, shitet nga 10 deri në 16 dollarë. Kina është i vetmi vend që prodhon lule mëndafshi cilësore. Duhen vite që një furnizues të hapë një fabrikë në një vend tjetër ose të zhvendosë prodhimin,” thotë Rice.

Rice thotë se ka vetëm një shumëllojshmëri të luleve ditore të mjaftueshme për dy deri në tre muaj dhe “pas kësaj, nuk e di çfarë do të bëjë”.

Lisa McDonald, pronare e një dyqani të çajit në Ann Arbor, në Miçigan, u shet çaj klientëve në të gjithë SHBA-në. Dyqani i Lisa McDonald, të cilën ajo e ka në pronësi për gati 18 vjet, importon çaj me shumicë nga Kina, India, Kenia, Shri Lanka dhe vende të tjera.

McDonald thotë se amerikanët kanë konsumuar rreth 86 miliardë racione çaj në vitin 2024. Pothuajse i gjithë ky çaj importohet pasi çaji kryesisht nuk rritet në SHBA për shkak të faktorëve klimatikë dhe kostos.

Ajo shqetësohet nëse klientët janë të gatshëm të paguajnë, pasi një çaj i saj premium mund të kushtojë deri në 75 dollarë për një qese 50 gramësh.

“Unë nuk besoj se ata mund të paguajnë 75 dollarë për një qese 50 gramësh çaji, pavarësisht se sa i mirë është ai çaj,” tha McDonald.