Opinion: Kush e shiti Kosovën?

Në një analizë të gjatë, publicisti Lirim Gashi shqyrton 17 vitet pas shpalljes së pavarësisë, duke vlerësuar dështimet diplomatike, marrëveshjet e kontestuara dhe rolin e elitave politike e mediatike në dobësimin e shtetit.

Sipas Gashit, problemi kryesor i Kosovës nuk është vetëm Serbia, por edhe vetë udhëheqësit e saj që, përmes pazareve politike dhe korrupsionit, kanë cenuar sovranitetin dhe e kanë lënë vendin jashtë organizatave ndërkombëtare. Në këtë panoramë, ai thekson se Kosova gjendet para zgjedhjes mes një të ardhmeje të fragmentuar apo një shteti të lirë dhe të barabartë.

PAVARËSIA E SHITUR NË COPËZA

Autor : Lirim Gashi

(Sa herë që harroni pse jemi këtu ku jemi, lexojeni këtë artikull dhe ju garantoj 100% se ai do t’i ndriçojë mendjet tuaja të mjegulluara)

1. Prej entuziazmit te zhgënjimi

Më 17 shkurt 2008, kur Kosova shpalli pavarësinë, mbi 100 shtete e njohën brenda pak vitesh. Entuziazmi ishte i madh: thuajse gjysma e botës ishte në krahun tonë. Synimi ishte i qartë: anëtarësimi në OKB, integrimi në BE dhe NATO, si dhe sigurimi i vendit në të gjitha organizatat ndërkombëtare. Por realiteti ndryshoi shumë shpejt.

2. Bllokadat dhe shitjet e para

UNESCO (2015): Kosova dështoi për vetëm 3 vota për t’u anëtarësuar, sepse disa shtete u bindën nga lobimi i Serbisë, ndërsa udhëheqësit tanë nuk bënë asgjë. Madje disa prej tyre festuan në heshtje, sepse interesat e tyre korruptive nuk ishin kërcënuar.

INTERPOL (2018): Kosova dështoi për të tretën herë. Pjesa më absurde ishte se diplomacia jonë as nuk kishte numrat e saktë për votim, sepse fokusi i saj nuk ishte siguria e shtetit, por pazaret politike.

UN (2008–2025): Serbia keqpërdori aleatët e saj – Rusinë dhe Kinën – për ta mbajtur Kosovën jashtë. Në vend që të hartohej një strategji serioze për të fituar anëtarësimin, liderët tanë pranuan pazare që e thellonin izolimin.

3. Marrëveshjet e Brukselit – kthetrat e Serbisë

2013 – Thaçi: Firmosi marrëveshjen për “Asociacionin e Komunave Serbe” (Zajednica). Ky dokument ia dha Serbisë të drejtën të krijonte një strukturë paralele brenda Kosovës. Sot, kjo marrëveshje keqpërdoret si shantazh nga BE-ja dhe Serbia për të thënë se “Kosova nuk po e zbaton”.

2015 – Isa Mustafa, pranoi demarkacionin me Malin e Zi, që sipas ekspertëve Kosova humbi rreth 8,200 hektarë tokë, në këmbim të liberalizimit të vizave. Liberalizimi u vonua për 8 vjet, duke hyrë në fuqi vetëm më 2024, ndërsa toka mbeti e humbur.

2017 – Haradinaj, përdori retorikë patriotike për taksën 100%, por në prapaskenë bëri pazare për tenderë dhe poste. Ai e shndërroi çështjen e sovranitetit në kartë për mbijetesën e tij politike.

4. Rënia e njohjeve

Kosova sot ka 87–92 njohje aktive (varësisht interpretimit), nga 114 sa pretendonte dikur. Kjo do të thotë se kemi humbur rreth 25–30 njohje, sepse Serbia, përmes lobimit agresiv dhe korrupsionit diplomatik, arriti të bindte shtete të vogla të tërhiqnin njohjen. Dhe pse ndodhi kjo? Sepse udhëheqësit tanë i lanë të pambrojtura këto njohje, të zëna në kurthin e pazareve të tyre personale.

5. Roli i BE-së dhe SHBA-së

BE dhe SHBA e dinë shumë mirë këtë realitet. Ata e panë se liderët tanë nuk ishin gardianë të pavarësisë, por tregtarë të saj. Kështu, në vend që të na trajtonin si partner serioz, ata na trajtuan si vasalë të menaxhueshëm.

Në BE, Kosova mbetet i vetmi vend i Ballkanit Perëndimor pa status kandidati.

Në NATO, Kosova ende nuk ka Plan Veprimi për Anëtarësim.

Në Këshillin e Europës, pas aplikimit në 2022, ende nuk ka përparim të dukshëm, sepse “frika nga Serbia” është bërë alibi e përhershme.

6. Bilanci i hidhur

Pas 17 vitesh nga pavarësia, bilanci është ky:

Asnjë ulëse në OKB.

Asnjë vend në NATO.

Asnjë hap drejt BE-së.

Njohjet në rënie.

Sovranitet i cunguar në veri.

Udhëheqës të pasuruar, popull i varfëruar.

Në këtë realitet, pyetja nuk është më: “Pse Serbia nuk na njeh?”

Pyetja është: “Sa herë jemi gati të shesim një copë tjetër të pavarësisë sonë?”

Sepse e vërteta është e thjeshtë: Kosovën nuk e ka mbajtur peng Serbia, por e kanë shitur liderët e saj copë-copë.

7. Një udhëheqës ndryshe: Albin Kurti

Në gjithë këtë panoramë të errët, një dritë e re erdhi me Albin Kurtin. Për herë të parë, Kosova pati një lider që nuk u ul në tavolinë si tregtar i pavarësisë, por si përfaqësues i një populli që nuk kishte më çka të shiste. Kurti nuk pranoi të ishte kukull e Serbisë dhe as vegël e korrupsionit të brendshëm. Ai u përpoq të rikthente dinjitetin në politikë dhe ta vendoste shtetin mbi interesat e individëve apo klaneve.

Prandaj edhe u godit nga të gjitha anët: nga Beogradi që humbte terrenin e kontrollit, nga opozita e brendshme që humbte privilegjet dhe nga disa qendra ndërkombëtare që nuk e donin një Kosovë të pavarur në të vërtetë.

8. Opozita dhe Edi Rama – lobimi kundër Kosovës

Në vend që opozita të bëhej zë i Kosovës në Bruksel e Uashington, ajo u bë zë i Serbisë kundër qeverisë së vet. Ata shkuan atje për të lobuar jo për anëtarësimin e Kosovës në BE apo OKB, por për izolimin e saj. Dhe kur sanksionet ndaj Kosovës u vendosën, ata nuk fajësuan lobimet e tyre tradhtare, por qeverinë që guxoi të mos përkulej.

Edi Rama, në vend që të ishte mbrojtësi më i madh i Kosovës, e përdori kryeministrinë e Shqipërisë si një zyrë të dytë të Vuçiqit. Në Bruksel e Uashington, ai punoi që Kosova të mbetej me një pavarësi të cunguar, duke promovuar projekte si “Ballkani i Hapur”, të cilat nuk ishin gjë tjetër veçse fasada për hegjemoninë serbe.

9. Interesi i vërtetë i opozitës së korruptuar

Nuk është rastësi që liderët e opozitës nuk duan Kosovë të plotë, të lirë dhe të integruar. Një Kosovë në BE dhe OKB do të kishte institucione të forta, drejtësi të pavarur dhe luftë reale kundër korrupsionit. Dhe kjo do të thoshte një gjë të thjeshtë: ata do të shpronësoheshin nga pasuria e plaçkitur prej shtetit dhe popullit.

Prandaj, për ta, Kosova nuk është shtet i përbashkët, por pronë private – një trashëgimi që e menaxhojnë sikur të ishte pasuri e baballarëve të tyre. Ata e duan Kosovën të dobët, sepse vetëm kështu e kanë të sigurt plaçkën e tyre.

10. Grenelli, Escobari dhe skenari i Serbisë

Në këtë lojë të pistë, ndërmjetës si Richard Grenell dhe Gabriel Escobar nuk kanë qenë thjesht diplomatë, por mekanizma që keqpërdorën korrupsionin e liderëve tanë për ta mbajtur gjallë agjendën serbe në Kosovë. Grenell, i njohur për marrëveshjet e tij të pazareve, e përdori Kosovën si kartë elektorale në SHBA. Escobar, me retorikën e tij boshe, nuk bëri gjë tjetër veçse e përforcoi narrativën se Kosova duhet të lëshojë pe gjithmonë.

Ata nuk do të kishin sukses pa udhëheqësit tanë të brendshëm që u shitën për privilegje të vogla, duke e lënë Kosovën të pambrojtur.

11. Gazetarët dhe analistët – megafonët e Serbisë

Por tradhtia nuk do të ishte e plotë pa “ushtrinë e pestë” brenda Kosovës: gazetarët dhe analistët që janë bërë megafonë të Serbisë dhe opozitës shqiptare. Në vend që të ishin zë i popullit, ata janë bërë zë i Beogradit.

Baton Haxhiu, i njohur si njeriu që justifikon çdo politikë të Vuçiqit, e ka kthyer gazetarinë në propagandë të pastër.

Berat Buzhala, me ironinë e tij të rreme, nuk bën humor, por shërbim politik për ata që duan një Kosovë të dobët.

Artan Behrami, një tjetër “analist” që reciton frazat boshe të Hashim Thaçit, është shembulli më i mirë se si propaganda shitet si ekspertizë.

Shkëlzen Maliqi, shpesh i paraqitur si “intelektual kritik”, në fakt e ka relativizuar gjithmonë përgjegjësinë e Serbisë dhe e ka zhvendosur fajin te Kosova.

Lirim Mehmetaj, që e ka bërë profesion baltosjen e qeverisë Kurti, është kthyer në zëdhënës jozyrtar të narrativës së Beogradit.

Adriatik Kelmendi, që dikur pretendonte se ishte gazetar serioz, sot përdor ekranin për të fabrikuar alibi për opozitën e korruptuar.

Ermal Panduri, që fshihet pas një gjuhe kinse analitike, në të vërtetë ushqen agjendën kundër Kosovës së pavarur.

Leonard Kërçuki, i cili nuk e fsheh më se ku e ka qendrën e frymëzimit, është bërë njëri nga amplifikuesit më të zellshëm të propagandës serbe.

Valon Syla, që bën sikur është satirik, por në fakt e ka kthyer ironinë në armë për të sulmuar Kosovën dhe për të justifikuar Serbinë.

Vehbi Kajtazi, me portalin e tij të lidhur me klane të caktuara politike, ka bërë çdo përpjekje që të delegjitimojë institucionet e Kosovës dhe të dobësojë pozitën e saj ndërkombëtare.

Këta nuk janë thjesht opinionistë. Ata janë pjesë e një mekanizmi që e ushqen narrativën serbe brenda Kosovës, duke e dobësuar shoqërinë nga brenda.

12. Përfundim: kush e ka frikë Kosovën e lirë?

Pra, nuk është Serbia ajo që e ka më së shumti frikë një Kosovë të lirë. Është opozita e korruptuar, është Edi Rama me projektet e tij të rreme, janë ndërmjetësit që shohin Kosovën si terren pazari, dhe janë gazetarët e analistët që e kanë shitur penën për pak privilegje.

Albin Kurti, me gjithë kritikat dhe presionet, është i vetmi lider që ka guxuar t’u thotë jo – jo Serbisë, jo korrupsionit të brendshëm, dhe jo ndërkombëtarëve që e duan Kosovën të cunguar.

E ardhmja e Kosovës nuk do të vendoset nga Vuçiq, Rama, Grenell apo Baton Haxhiu. Ajo do të vendoset nga populli që duhet të zgjedhë mes dy rrugëve:

Një Kosovë të shitur copë-copë nga tradhtarët, apo

Një Kosovë të plotë, të lirë dhe të barabartë mes shteteve të botës.