Halil Geci: Ngjitja dhe rënia e tre përçarësve

Populli i ndëshkoi. Historia i harroi.

Nga liderë shprese në zëra pa ndikim: Fundi politik i Visar Ymerit, Dardan Molliqajt dhe Shpend Ahmetit

Tradhtia që solli vetëshkatërrim

Dikur në ballë të një lëvizjeje që ngriti shpresat për një ndryshim të vërtetë politik në Kosovë, sot të shpërndarë, pa parti, pa mbështetje popullore dhe me kredibilitet të përçudnuar. Historia e Visar Ymerit, Dardan Molliqajt dhe Shpend Ahmetit është një tregim klasik i atyre që nisën si reformatorë dhe përfunduan si përçarës të dështuar — të ndëshkuar nga populli dhe të zhdukur nga harta politike.

Kjo analizë synon të tregojë me tone kritike, por të argumentuara, se si ndarja nga Vetëvendosje u kthye në një dështim të plotë – jo vetëm për ta si individë, por edhe për vizionin që pretendonin të përfaqësonin.

1. Idealizmi i VV-së dhe besimi i thyer

Vetëvendosje u themelua si një lëvizje kundër pushtimeve dhe për vetëvendosje popullore, me Albin Kurtin si figurë qendrore. Në fillim, shumë e shihnin si utopike – PËRFSHIRË EDHE MUA . I kritikoja si një grup që po e “prishte matematikën” e dialogut të kontrolluar nga elitat politike.

Visar Ymeri, një prej ideologëve të parë të së majtës radikale brenda VV-së, u bë zëri intelektual i strukturimit politik të saj. Kur Kurti dha dorëheqje në vitin 2015 për të mos u bërë “lider i përjetshëm”, Ymeri u zgjodh kryetar. Në letër, ky ishte një hap drejt institucionalizimit të partisë – në praktikë, nisi procesi i përçarjes.

2. Përçarja e brendshme: Ego, jo ideologji

Mes viteve 2016–2018, nisën përplasjet e mëdha brenda VV-së. Grupi i Visar Ymerit, bashkë me Dardan Molliqajn dhe Shpend Ahmetin, shtynte për më shumë “institucionalizim” dhe strukturë, duke kundërshtuar stilin më vertikal të udhëheqjes së Kurtit.

Por në vend të debatit të shëndetshëm ideologjik, shpërthyen akuzat, prapaskenat dhe përpjekjet për ta dobësuar figurën e Kurtit. Tensionet kulmuan me dorëheqjen e Ymerit në vitin 2018.

Pas tij, u larguan edhe Molliqaj e Ahmeti. Në vend që të ruanin lidhjen me bazën dhe idealet e përbashkëta, ata krijuan Partinë Socialdemokrate (PSD) – një projekt që u perceptua menjëherë si i motivuar nga inati dhe ambicia personale, jo nga nevoja për alternativë politike.

3. PSD: Një parti pa popull

Në zgjedhjet e viteve 2019 dhe 2021, PSD dështoi të sigurojë ndonjë mbështetje domethënëse. Shpend Ahmeti, dikur kryetar i Prishtinës dhe një prej figurave më të spikatura të VV-së, u tërhoq nga politika. Ymeri dhe Molliqaj mbetën aktivë si komentues në media, duke kritikuar Kurtin pa asnjë ndikim real.

Kritikat e tyre nuk lëviznin as “çimen e kroit”, për ta thënë troç. Aq i ulët ishte ndikimi i tyre në publik.

Në vend që të ndërtonin një alternativë të re, ata u perceptuan si përkrahës indirektë të partive të vjetra – LDK-së, PDK-së, dhe madje edhe Hashim Thaçit në disa raste. Publiku e kuptoi lojën dhe i ndëshkoi.

4. Rilindja e VV-së dhe fundosja e përçarësve

Fitorja plebishitare e Vetëvendosjes në vitin 2021, me mbi 50% të votave, ishte një kthim i fuqishëm i Kurtit në krye të politikës kosovare. Ai jo vetëm që shkatërroi sistemin e vjetër të korrupsionit dhe klientelizmit, por edhe e zhbëri përfundimisht iluzionin e një “alternative” të përçarësve.

PSD dhe eksponentët e saj u zhdukën pothuajse nga skena. Ata që dikur ishin “shtylla” të VV-së u kthyen në komentues të dështuar, që kritikojnë për të mbijetuar në diskursin publik, ndërkohë që historia i ka hedhur në harresë.

5. Përfundimi: Nga shtylla të lëvizjes, në faqe të zbehta të historisë

Visar Ymeri, Dardan Molliqaj dhe Shpend Ahmeti zgjodhën të sfidojnë liderin që i solli në politikë. Zgjodhën ambicien personale mbi misionin kolektiv. U përpoqën të krijonin një alternativë, por pa ideal, pa besim dhe pa vizion.

U ndëshkuan me votë.

Populli i ndëshkoi.

Historia i harroi.