Opozita e do një grua të butë!

Unë ulesha në rreshtin e mesëm, banka e parë. Isha në vitin e parë, gjimnaz.

– Një ditë, pa pritur e pa u kujtuar, të gjitha shoqet e shokët të ulur në rreshtin e mesëm me mua, u çuan një nga një, dhe u ulën në rreshtat e tjerë.

Mbeta krejtësisht vetëm.

– As nuk u mërzita, as nuk u frikësova, as nuk u hidhërova, thjesht nuk ndjeva asgjë, as vetminë.

– As nuk reagova, as nuk e ktheva kokën t’i shikoja, as s’më interesonte çfarë kishte ndodhur, çfarë i kishte gjetur, apo a i kisha motivuar.

– Kishim matematikë, me profesorin që ishte edhe Kujdestari i klasës.

– Mua më pëlqente matematika, ende fascinohem me të, sidomos me termin ‘problem i pazgjidhur’ në matematikë.

– Kur profesori hyri në klasë, ende pa u ulur, u ndal në mes të klasës, para rreshtit tim, dhe pa thënë mirëdita, tha: ‘Dëgjoni mirë çfarë po ju them: Ju krejt komplet, nuk vleni sa Kimete Berisha, vetëm’.

– Kaq mjaftoi, që ende pa u ulur profesori, shumë i prekur nga përjashtimi që më kishin bërë shoqëria, nisën një nga një të ulen në rreshtin tim.

– E para, u ngrit shoqja e bankës, që ishte një nxënëse e mirë, e pastaj të tjerët, rend.

– Kurrë nuk i kam pyetur, pse!

– Kurrë nuk më ka interesuar, pse!

– Kurrë nuk jam mërzitur në më do kush, apo s’më do.

Pse?

– Sepse as unë si doja.

Dashuria për mua ishte pak a shumë qesharake, si një lojë, siç është edhe sot.